Beste lieve schatten, ik zag het al aankomen, maar jullie misschien niet zo, ik heb geen tijd om te bloggen! Er is de hele dag te veel te doen en zien en ervaren om rustig op mn komt te kunnen gaan zitten en verhaaltjes te kunnen schrijven. Gisteravond heb ik een poging gedaan, mn fancy computertje van stal gehaald en begonnen met schijven, toen moest er gekookt worden, anderhalf uur later was ik weer terug bij mn pc, 3 regels geschreven en toen moest er worden gegeten, daarna was het tijd voor gezelligheid en een doorzakkertje met de groep. Toen ik vannacht naar bed ging heb ik ook braaf de eee-pad weer te voorschijn gehaald, maar draadloos internet ging dus net niet zo ver als de 4e verdieping....jammer. Dus is het nu net 7 uur, ben ik al weer eens wakker, en maak maar gebruikvan het feit dat iededereen nog slaapt om iets schrijven. Zondag dus: De eerste nacht slapen was niet echt een succes, het beddengoed bestaat uit alleeen een laken om onder te slapen, en het is niet echt warm hier 's nachts. De warme douche waar ik onder kon was dus een extra welkome luxe 's ochtends. Ik had mn tabletje mee genomen naar beneden en dacht dat ik well rustig een eindje zou kunnen gaan schrijven voordat Niels wakker zou zijn. Maar tegen de tijd dat ik onder de douche uit kom loopt het al tegen half 8, ik heb een klein stukje getikt en me toen maar gemeld voor ontbijt. Dat ontbijt in het hostel is overigens heel simpel, koffie/thee/water, stukjes watermeloen, roerei (op zn mexicaans, echt gruwelijk lekker) en een paar zakken wit sandwich brood wat alleen te eten is als je het roostert (vandaar de twee broodroosters die er naast staan) te besmeren met roomboter en jam. Het is heel simpel, maar effectief ontbijten. Vooral als je in je achterhoofd houd dat er in Mexico niets zo iets bestaat als etenstijd, het is hier altijd tijd om te eten, en dat doen mensen dus ook de hele dag. Een licht ontbijt is dus aan te raden, want je wil niets missen van wat je allemaal kan proeven hier. Goed, dat was een zijspoor. Niels melde zich ook al vrij snel aan het ontbijt en we hebben samen Luis opgewacht, die we om half 11 weer zouden ontmoeten bij ons hostel. Luis heeft ons het centrum mee in genomen, het historische centrum van Mexico is om de hoek van het hostel, of eigenlijk om alle hoeken, we zitten er midden in. Na een kartier slenteren vraagt luis of we al hebben ontbeten, en als we bevestigend antwoorden kijkt hij enigzins beteuterd, hij heeft dus duidelijk nog niet gegeten en iegenlijk wel trek, maar gaat dat zeker niet toegeven. Dus sleteren we verder door de straten van het kleur en geurrijke Mexico City, overal vind je op straat kraampjes met etenswaren die in kleur en verscheidenheid net zo ontelbaar zijn als de mensen in de stad. We mogen niet van de straatkraampjes eten, de kans dat je er ziek van word is heel groot en dat is zonde als je maar zo weinig tijd hebt in een land. Maar ik baal er van, het ziet er allemaal vreemd en lekker uit, het ruikt overal naar kruiden en vlees wat word bereid. Maar ik zie het ook niet echt zitten om een week met diaree plat te liggen dus ik houd me in. Het is niet alsof Mexico niet genoeg eettentjes zou hebben ook ^^ Tegen half twaalf komen we voorbij een van de mooiste panden aan deze straat, er is een restaurant keten in gevestigd en Luis stelt voor om hier te lunchen, het interieur van dit pand is fantastisch, grote koloniale ruimte met lambrisering op zn spaans, muurschilderingen, lantaarns en alles in stijl. Het eten was ook zeker niet slecht en het beste was zonder twijfel de fruitsmoothies die je hier kunt krijgen. Na het eten gaan we weer verder op pad langs de bezienswaardigheden die we kunnen bewandelen, het operahuis, het grote postkantoor en nog een aantal andere gebouwen. Mexico City is druk vandaag, op zondag zijn de meeste mensen vrij en die trekken dan ook de stad en de parken in.Onderweg scoren we nieuwe telefoons en simkaarten, het is goedkoper en de meeste mensen hier hebben ook geen keus omdat ze geen bereik hebben met hun Europeese telefoons, de bandbreedte is anders in de Amerika's. Al wandelend komen we uit bij de parkeergarage waar Luis zn auto staat, hij heeft ons vervolgens een paar uur rond gereden door Mexico City, het economische district, de rijke wijk, de arme wijk, uitzicht over de valei waarin Mexico City ligt, de UNAM(een van de universiteiten van Mexico City) en vraagt ons uiteindelij waar we heen willen. Rodrigo heeft me aangeraden een van de meer boheemse wijken in te gaan, en dus rijd Luis ons naarcoyaocan , het vinden van een parkeerplek is bizar moeilijk want het is ontzettend druk. Iedereen rijd rondjes om het centrale plein van Coyoacan heen tot ergens iemand weg rijd, een bizar tafereel. Parkeergarages zijn in dit deel van de stad eigenlijk achtertuinen die voorzien zijn van beton, je laat je auto bij de poort achter en de beheerder parkeert jou auto voor je. het is onmogelijk hoe vol het hier staat en als iemand zn auto wil hebben is het niet ongebruikelijk dat de helft van de ander auto's verreden moet worden (ik geloof dat er zo'n spelletje is waarbij je ook auto's moet ' uitparkeren' en dat is vergeleken bij de realiteit hier echt een eitje) Maar het moet gezegd, de aanhouder wint en we vinden een plek voor de auto. Coyacan is een prachtige wijk, het is eigenlijk een dorpje wat is opgeslurpt voor Mexico City. De gebouwen zijn hier laag en het voelt inderdaad eerder als een klein dorp met een centraal plein met een park en een fontein. We halen iets te drinken en genieten van een wandelingetje in dit mooie stukje stad, het is wel jammer dat we ons nu realiseren dat we ook alweer moeten gaan. Geerte zal zo aankomen op het vliegveld en we gaan haar ophalen. Dus we kunnen weer terug in de auto en terug naar de buitenwijk waar de airport is. Geerte dr vlucht heeft vertraging en dus zijn we ruim op tijd, als ze aan komt is het 5 voor 7 en om kwart voor 8 is ze dan ook door de douane. Iedereen is gaar van een dag rondslenteren of een lange vlucht maken en we hebben allemaal wel trek in iets te eten. Luis neemt ons mee naar de andere boheemse wijk en brengt ons bij een heel klein intaliaans restaurantje, we eten daar heerlijk en dan is het tijd om terug te worden gebracht naar het hostel. Iedereen (mij uitgezonderd) is ontzettend moe en toe aan slaap. Tegen elf uur zijn we denk ik weer terug, Geerte duikt lekker onder de wol en ook Niels gaat wat welverdiende rust inhalen. Ik heb besloten dat ik de dag wil afsluiten met een koud corona'tje en loop naar de balie beneden, biertje in de hand loop ik de lounge van het hostel in en laat me daar in een van de stoelen vallen, tussen op dat moment 3 andere mensen. Binnen no time zijn we aan het praten over waar iedereen vandaan komt, waar iedereen geweest is en waarom en belangrijker dan dat alles is eten. Deze drie mannen zijn een Canadees Paul, een Fransoos Fabrice en een Mexicaan Egual, we worden later bijgevallen door de Argentijnse Santiago. Van het een komt het ander en zo ineens gaat Paul voor ons koken in Oaxaca, en bied Santoago aan om samen te koken in het hostel morgen. Needless to say word het laat, maar dit is waar ik zo veel energie uit haal, spontaniteit, nieuwe mensen, nieuw land, leuke gesprekken, reisverhalen. Dus tegen een uurtje of half 4 ga ik toch maar eens slapen. Het slapen was wederom koud, en dus ook niet zo lang. Om 7 uur er weer uit en douchen, als snel gevolgd door Geerte. We gaan na het douchen even de stad in, geld halen en water kopen. Het is heerlijk om zo met zn twee even door de straatjes te gaan en je ogen uit te kijken. Als we terug komen kunnen we aan het ontbijt, Santiago en Egual schuiven aanen ook Nielskomt ontbijten. We moeten een plan voor vandaag ...wat gaan we doen? Santiago raad ons een museum aan wat om de hoek is, in een van de regeringsgebouwenen het is gratis. Ook raad hij de grote markt aan. Dus we gaan op weg, het museum blijkt dicht, dus we besluiten terug te lopen naar het hostel, we verdwalen en slechter een blok of 4 om het hostel heen. Onderweg duiiken we boekwinkeltjes in, verbazen we ons over verkeer, de kleine Mexicanenen de relatieve rust op straat. Bijna bij het hostel vinden we ook voor Geerte een simkaart, en in het hostel ontmoeten we Sebastian, een Zweed. Hij is ook op zoek naar een simkaart, dus loop ik samen met hem de straat even over. Bij terugkomst bied Santiago aan ons naar een heel locaal, echt mexicaans restaurantje te nemen in de straat achter ons hostel. Sebastian sluit zich aan en dus gaat de groep op weg. Het restaurant is een krot, het is klein en smal en vol, maar omdat ze Santiago kennen worden we naar boven gebracht, het is niet echt een verdieping, meer een soort van houten vlonder maar we hebben uitzicht op de straat door het gaas en het eten was we krijgen is bijzonder goed van smaak, en achterlijk goedkoop. 3 gangen en een drankje kost ons 43 pesos, een euro is 16 pesos, do the math. Na het eten besluiten we naar de markt te willen, inkopen doen voor het kopen vanavond, maar ook gewoon kijken hoe het daar is. De markt schijnt gigantisch te zijn, overdekt en met heeeeeeeel veel kraampjes dicht op elkaar waar ze vanalles verkopen. Het duurt even om alles uitgedacht te krijgen maar we gaan met zn 4 op pad. Sebastiaan inbegrepen. Onderweg weet ik de laatste plaats in onze bus te verkopen, het hostel bied een bus service aan die je hier bij het hostel op haalt en in Oaxaca bij het hostel daar af zet, maar er moeten minimaal 6 mensen mee rijden. Onze groep is 5 dus we hadden met zn allen ieder 100 pesos in kunnen leggen en gaan, maar het is veel leuker om de plek te kunnen slijten aan deze gezellige Sebastian.