Ik zit in Mexico City Hostel achter de publieke pc.

Dus ja ik ben heelhuids aangekomen, en alles is goed gegaan, ook al was dat hier en daar kantje boord...

De vlucht van Amsterdam naar Washington stond me tegen, ik was nerveus om het vliegtuig in te gaan maar maakte me vooral druk over hoe ik in gods naam door al die uren heen moest komen!

Toen ik zag met welk vliegtuig we vlogen voelde ik me eigenlijk wel beter, geen idee waarom, maar ik wilde wel instappen. Het hele toestel zat volen dus mocht ik mijn plek innemen tussen twee andere passagiers. Aan de raamzijde zat een Amerikaanse man van een jaar of 46 en aan de gangpadzijde zat een vrouw van ongeveer dezelfde leeftijd van Frans-Zweedse komaf.

Zoals me was geinstrueerd had ik braaf een valiumpje ingenomen een uurtje van te voren en ik had het idee dat het dus wel moest gaan werken zo. Aangezien we nog een eind moesten taxien had ik mooi even de tijd om me aan mijn directe medepassagiers voor te stellen (voor ik wit weg trek en erg stil word)¨en ik dat resulteerde in een gesprek van 4 uur met de Amerikaanse Bob, hij mocht een beetje de vaderfiguur uithangen en dat deed ie goed. Hij was ontzettend rustig en onze gesprekken interessant, dus elke keer als ik paniekvlinders voelde hoefde ik alleen maar even op zij te kijken voor de bevestiging dat alles ok was. Na de 4 uur praten ging de valium echt werken en vielen mn oogjes een beetjedicht. Bob en ik hebben dus maar pauze genomen van onze gesprekken en beide een filmpjeopgezet.

Het was ook echt wel een state of the art vliegtuig met opelke stoeleen interactief scherm waarop je spelletjes kon spelen, films en series kijken, de vluchtroute volgen en zo nog watdingen.

Filmpje kijken resulteerdevoor mij deels in knikkebollen, waaropBob zn hoofdkussentje uitleende en ik hernia vrij verder kon doezelen. Stel je voor, ik, doezelend, in een vliegtuig! Valium is echt welgoed spul.

Toen het einde van devlucht naderde hebben Bob en ik nog maar even geconverseerd,ik ben blij hem te hebben ontmoet, een liefdevol en aangenaam mens. De landing was vrij heftig met turbulentie maarik ben er achter dat ikveeeeeeeeeel beter ben in bejuweled spelen als ik onder druk sta, dus we hebben hetoverleefd.

Vliegtuig uit en afscheid nemen van Bob, ik voelde meduidelijk minder blij dat ik nu zonder hem verder moest vliegen, maar het moest wel goed komen. Niels (studiegenootje) zat uiteindelijk toch wel bij mij in hetvliegtuig en dus heb ikhem maar even opgewacht voor de transfer.

We hadden ruim 2 uur de tijd om over te stappen van het ene in het andere vliegtuig, en dat zou ookduidelijkeen minder groot probleem zijn als jeniet eerst je bagage op hoeft te halen om m opnieuwte laten controleren en vervolgens weer in kan laten pakken. Mja, American policy, what can I say.

De rij voor de paspoortcontrole was waanzinnig lang, we hebben ruim anderhalf uur in de rij gestaan, echt belachelijk. Vervolgens moet je een formuliertje invullen met alle dingen die je bij je hebt aan etenswaar en grond en zaden e.d.ik had niets om aan te geven aangezien ik mn Oma's chocoladeal lang had opgedeeld tussenmede passagiers en mijzelf, en ik daarnaastvan mening ben dat ik ze geen reden tot vermoedens wil geven, dus de kaugom die ik bij me had heb ik gewoon verzwegen. Nou is dat natuurlijk een risico, want als ze dat vinden en je hebt t niet opgegeven en ze vertrouwen het niet....ja dan gaje jevlucht wel missen ja.

Status[ Vlucht Washington-Mexico City vertrekt 17:15, ze sluiten de gate 17:05, het is nu 16:55 en we moeten langs de mensjes die de invoerings-papiertjes na kijken.

Niels heeft in tegenstelling tot mij het zekere voor het onzekere genomen en heeft allesopgegevenwat hij bij zich heeft aaneten, waaronder Bifi worstjes, en daar gaat het mis, want die willen ze wel eerst even zien voor hijdoor mag lopen.Uiteraardloop ik mee. Niels mag de koffer open trekken om de worstjes te gaan zoeken, enNiels zoekt, en zoekt, en zoekt, maar er zijn geen worstjes, dan moet zijn koffer door descanner, en zijn tassen, en die van mij ook? Enmeneer de douanier helptNiels nogmaals met de koffer over hoop trekken. Niets gevonden. Nou toe maar, uiteindelijk krijgen we accoordverder tegaan. We gooienonze tassen op de sorteerband en op hetmoment dat webeginnen met rennen naar degate (17:10) word omgeroepen dat de laatste mensen voor de richtingMexico zich nu echt daar moetenmelden. Hijgend, gestressed, zonder valium ingenomen, met onwijze hoofdpijn strompel ik het vliegtuig in.

Opluchting overheerst, we hebben het gehaald! toch geen vertraging! Maar de vlucht is minder aangenaam dan deeerstevlucht. Het is een kleiner toestel, en zelfs ik heb beenruimte te kort. Er zijn hier wel video schermen aanwezig maar per 4 rijen eentje die aan het plafond hangt, niet zo luxe dus.Daarnaast ben ik nu ingevouwen tussenNiels en een dronken Mexicaan die kennelijk ook last heeftvanvliegangst. De kers op de taart ishet weer, Stralende zon in Washington en blauw lucht, maar binnen no time vliegen we dewolkenin en de vlucht laat zich kenmerken doorde omschrijving 'bumpy ride'. Wederom heeft de valium uitkomst geboden, ik heb het grootste gedeelte van de reis met mn ogen dicht in de stoelgelegen, om de een of andere reden in staat om veelal te negeren datik in een vliegtuig zat. Ideaal.

Aanvliegen boven Mexico City in het donker is prachtig, de stad in niet overal even goed verlicht en dat geeft een heel mooi plaatje. Uiteraard ishet ook plek van bestemming en daar word ik ook wel blij van. Na de paspoort controle en het ontvangen van een touristen visum gaanNiels en ik op zoek naar onze bagage. En het laat zich raden, die is niet mee gekomen. Maar die word morgen wel bij ons hostel afgeleverd, nou die enedag kan ik nog wel zonder.

Buiten de termindalworden we opgewacht door de twee Mexicanen die Rodrigo voor ons geregeld heeft, zerijden ons naar het hostel waar we even inchecken en danmet zn allennog even een snackje gaan eten. Dus het eerste Mexicaanse eten isook al binnen! En was duidelijk lekker.

Nu misschien toch maar eens naar bed, het is hierook al diep in de nacht. Morgen om half elf weer meeten met Luis, hij gaat ons de stad laten zien, en Geerte komt morgen avond aan!Zin in :)

Ik voel me ontzettend bevoorrecht enben daar zo mee in mn nopjes dat ik niet eens merk dat ik duizeligben van de vermoeidheid. Gewoon maar eens gaan slapen denk ik.

ZZzz....