update

Lieve lieve mensen, er missen heel veel dagen sinds mijn laatste verhaal. Ik beloof dat ik m'n best doe om bij te schrijven maar voor nu even de tussenstand. We hebben het mooie Oaxaca al lang verlaten en moeten verruilen voor Cholula, waar we de 4 weken zouden verblijven voor ons onderzoek. Cholula is de stad in mexico met het grootste verschil tussen arm en rijk. Dit word veroorzaakt door de prive universiteit die hier is gevestigd in een dorpje wat eerder maar een kleine inheense gemeeschap was. Cholula in verdeeld in twee door de Camino Real, de hoofdstraat die door loopt tot in Puebla. Aan de ene kant van de straat heb je de universiteit en aan de andere kant van de straat vind je het dorp Cholula. Hoe verder je van de hoofdstraat weg komt hoe armoediger het word terwijl je aan de hoofstraat niet veel anders vind dan eettentjes en uitgaansgelegenheden. Cholula is ingesteld op de wensen van studenten, veel uitgaan en plezier maken. De mensen die hier studeren komen uit rijke families en hebben doorgaans redelijk wat geld te besteden. Ze komen naar de universiteit met hun audi's of mecedes en zitten allemaal achter hun apple'tjes te werken. Het verschil met mensen die geen stromend water hebben en rond moeten komen van wat ze verbouwen/verkopen is ontzettend groot. Ik ben nog steeds van mening dat mexicaanse mensen ontzettend vriendelijk zijn en erg beleefd, maar het word hier nog duidelijker dat ik wit ben en een status appart heb. Het is niet mogelijk om achter de beleefde maskers te kijken en dat vind ik lastig. Hoewel het appartementencomplex waar we met de hele groep verblijven niet veel voorstelt is het meer dan voldoende voor ons, en we hebben schoonmaaksters.... Deze ploeg van poetsdames komt elke ochtend door de weeks onze keetjes schoon maken, ze spreken geen woord engels en in tegenstelling tot Geerte is mijn spaans niet zo vloeiend, maar het schamele bedrag van 20 pesos wat ik onze poetsdame elke week toe schuif word toch wel gewaardeerd geloof ik. Uitgaan en samenkomen onder het genot van een drankje is hier duidelijk veel gebruikelijker dan bij ons en mede dankzij mijn onderwerp het ik al heel wat locale contact opgedaan onder de studenten. Ik breng veel meer tijd door met de mexicaanse mensen dan met de nederlandse groep en dat bevalt me prima. Als het me allemaal even te veel word kom ik 'thuis' bij Geerte en kan ik me weer opladen voor een nieuwe dag. 4 weken Mexico is veel te kort, en ik denk dat de schok bij terug keer naar het koele nederland me zwaar gaat vallen. Voor nu even genoeg geschreven, verder aan de studie en werken aan mn kleurtje ^^ Hasta luego mes amigos

Oaxaca

Well, last night I got to bed quite tired, which is new.

Planning on sleeping in, but something I ate upset my system, waking me at 4.30, 5.00 and when we got to six o'clock I was done lying in bed. I decided to take a warm shower and hope for some relief, didn't last long though.

Geerte was up quite early too and we went out to catch some sun before we had breakfast. This hostel serves it's breakfast, the choise is eg with beans and tortilla's or toast, coffee or thee, and fruits. Luxurious.

Paul got in touch with us and was willing to meet up, go to the market in Oaxaca and cook for us at the amazing rooftop kitchen. So ten thirty Geerte and me headed out to the mian church in Oaxaca downtown to meet Paul. The market is obviously a lot smaller then the market in Mexico city, it's desorienting non the less, and fun.

Not all shops have opened up jet and we decide to grab a coffee at the town square, coffee time turned into lunch time and Pauls bible (lonely planet) gave us the perfect restaurant to go to. We got there at 12:30 at where met by an empty restauran, they didn't open until one. Paul was braging about his lovely hotel and we decided that if it was only a 5 minute walk we wanted to see it. Unfortunetely for us our rooftop guarden is boring in comparison to his place! The absolute cutest little patio, including a fountain, lots of flowers, and rooms opening on to the patio, small seats are provided and we spend some time in this little heaven waiting for the restaurant to open.

Lunch was great, mecixan dishes, and the most beautifull restaurant. Eating in the patio, semi open rooftop, greens, lay back music and great service.

After dinner Geerte gave into the urge to finish a rapport and left for the hostel. Me and Paul went back to his place to enjoy a siesta before we went shopping at the market.

My dinner is just about ready and smells really good, thus, I'm tapping out ^^

Magical Mexico

The coach that is taking us from Mexico City Hostel to Oaxaca Don Nino is actually a funcky 10 person van, and our driver is Pepe, who is the nicest, most knowledgable man, who loves to chat. The small miscomminucation resulting in half of the group missing at the time the coach arrives is easily forgiven and though we depart 45 minutes late, everyone is in a good mood and curious about what we will see.

Oaxaca is a 6 hour drive from Mexico city and it has been amazing, Pepe willingly answeres all our questions and entertaines us with historical facts and fictions about Mexico. Once we get out of the city the landscape underneath becomes visible. Mexico City is build in a valey and so we have to drive up the mountainrange to get out of it, resulting in a scenic vieuw of the area. For 6 hours I have done little else then stare out the window, the view is mesmerizing. The land is barren and rough and at the same time strikingly delicate and beautifull. We have passed through high rocky plateau, sloping hills, empty deserts and greener valeys. Hard to explain but lovely.

When we get to Oaxaca you can immediately tell how it is different from Mexico city, the whole city is build no higher then two stories and it reminds me of Coyoacan with the paved streets and sidewalks, the parks and fountains and the spacious planning. The hostel that we are dropt of at is unbelievable, it is beautifull, more like a hotel then a hostel. We are escorted to our dorm and are all equally amazed of how beautifull this place is! We have a rooftop terras with an open kitchen!!

After dropping all our luggage in the dorm we are invited to have a taste of Mescal, on the house, at the bar. I just can´t believe how great this place is! Mescal equals happyness.

A well deserved beer relieves our dry throughts at the rooftop before we head our for dinner. We went to a reccomented place and were confronted with a waitres who could only speek spanish ++ (thats very quick spanish) and thus we ended up ordering things we were not quite sure of, not getting drinks that we did order, getting vegetarian food with meat and it was just a great adventure.

When we were leaving the hostel 3 backpakkers arrived, which we then met later on in the restaurant, a cool bunch (canadian, belgian and german) whom we might share a couple more drinks with.

Niels, Luc and Hanneke left the restaurant and met up´with people here, Geerte stayed with the backpackers at the restaurant and I desided I had to blog, and did that.

square eyes by now

sorry guys, time to log off

ok, so I weblogs sensor boring people..

Ok, so I write in detail. Yes I know that makes a day a books worth of text but that is no reason to not post my whole story!

The post yesterday was longer, but the website appearantly has a limit :(

So I will take you guys through the rest of the day.

Full stop of the report was me selling the last seat in the bus to Sebastian on our way to the market. The subwaystation is right around the corner of the hostel, making me a good sales person :)

Subwaystations are definetely not known for their cleanlyness but I was in for a surprise in Mexico City, the station was spacious and clean, not the concrete greyness I was expecting, most of the other expectations where met though, subwayshuttles are crowded, noisy things which little to do then stareback at the persons staring at you. Try guarding your bag when you cant move a muscle. We were fine though, or most of us anyway, Geerte appearently has an irresistable bottom that calls for touching...could be taken as a compliment, but makes it no less an invation of privacy, then again, people are giving each other complete body rubs....so what about privacy? Our trip was one stop-transfer-one stop so is was over before we got raped and we got off the subway at the entrance to the market. This market is all that was promessed to us, huge, colorfull, crowded, strange, crazy and chaotic. Geerte and I fell in love at once, Niels and Sebastiaan where not left a choice, they followed. Market salesmen are not behind their stalls, they are in front, shoving things in your face which you then kindly (or les kindly) refuse. Big is not a suitable description for this place, you could spend days walking around and checking out the stalls, the organisation in mostly on the produce that is sold. Vegetables, fruit, meat, spices, miscelanious; loads of it all.

The main attraction was us ofcourse, this market is for locals, not random young tourists that hardly speak any Spanish. The meat district was definetly the most impressive, beside the fact that it was less crowded, the salesmen where definetely more appreciative of women, I think half the market ended up crying appreciative (although perhaps not very decent) exclamations. The floor is slick with the mixture of blood and melted ice, and you are flanked by carcasses and flesh. This place definetely felt less safe and trying to keep up with the group while slyding my way past all the stals was a little chaleng. A waking of the senses if you will. Most the market is indoors in an huge hangar like construction, but some of it is out in the sunlight. We succeded in comunicating roughly what we wanted to buy, usually with the efford of 2 or 3 of us getting involved in translating and bargening. Did I mention the market is huge? we roughly lost our way 3 or 4 times and ended up asking for directions back to the subwaystation.

Bags full of fruit, vegetables and cheese ended up in the fridge of the hostel. Just like Hanneke, who had arrived by airport taxi and was awaiting us in the loby. Mexicans don´t do dinner time, a day consists of eating, and is thus the perfect introduction to Mexico. We took Hanneke out for a snack at the place José and Luis took Niels and me the first night. This time the food was mainly really spicy, and Hanneke ended up eating something that brought her to tears (we´re sorry! our spanish is not that good) resulting in ice cream pickups on the way back to the hostel. When we got in everyone was ready for a little siesta and so chose their own pastime. I tried blogging, which failed miserably on behalf of sociability. When Santiago came in from work, Fabrice came in with the booze and Tory with the beer the time for cooking had come. Thus I went and got Geerte out of her powernap.

Crowded kitchens are lovely, eveyrone peeling, cutting, chatting, arranging, scavenging. The smell of spices, the tasting of foodstuffs, all of it was a rich experience accompanied by music and drinks. It just doesn´t get much better! Niels took a couple of our fellow students whom had met up with back to our hostel for a drink and the cozy crowded kitchen then quickly became full. Joining Geerte in the lounge of the hostel we were right on time to open the door en welcome Luc to the hostel. Dinner was served at roughly 23:00 hours and though made up out of odd combinations, was extremely flavorsome. A global meal, cooked by 5 odd nationalities and mexican ingredients.

Meals are followed by more drinks, the tequila and mescal become question and answer (according to Tory that is) It´s our last night in Mexico city and I feel strangely ambiguous. The City has way more to offer then we have had time to see, and the people I met have been wonderful, I don´t want to leave. Countered by an insatiable curiosity to more of Mexico. Resulting in another late night, and an early morning. In which I wrote the last blog before breakfast.

We would be picked up by the coach arranged by the hostel at 11, leaving me all the time in the world to take a shower, get dressed, pack my stuff, dance a tango, take a last look from our miniature balcony, before we had to leave. All our hostel buddies came out to say goodbye and I felt no less ambiguous then last night. But the coach is there and the adventure continues.

Tijdgebrek

Beste lieve schatten, ik zag het al aankomen, maar jullie misschien niet zo, ik heb geen tijd om te bloggen! Er is de hele dag te veel te doen en zien en ervaren om rustig op mn komt te kunnen gaan zitten en verhaaltjes te kunnen schrijven. Gisteravond heb ik een poging gedaan, mn fancy computertje van stal gehaald en begonnen met schijven, toen moest er gekookt worden, anderhalf uur later was ik weer terug bij mn pc, 3 regels geschreven en toen moest er worden gegeten, daarna was het tijd voor gezelligheid en een doorzakkertje met de groep. Toen ik vannacht naar bed ging heb ik ook braaf de eee-pad weer te voorschijn gehaald, maar draadloos internet ging dus net niet zo ver als de 4e verdieping....jammer. Dus is het nu net 7 uur, ben ik al weer eens wakker, en maak maar gebruikvan het feit dat iededereen nog slaapt om iets schrijven. Zondag dus: De eerste nacht slapen was niet echt een succes, het beddengoed bestaat uit alleeen een laken om onder te slapen, en het is niet echt warm hier 's nachts. De warme douche waar ik onder kon was dus een extra welkome luxe 's ochtends. Ik had mn tabletje mee genomen naar beneden en dacht dat ik well rustig een eindje zou kunnen gaan schrijven voordat Niels wakker zou zijn. Maar tegen de tijd dat ik onder de douche uit kom loopt het al tegen half 8, ik heb een klein stukje getikt en me toen maar gemeld voor ontbijt. Dat ontbijt in het hostel is overigens heel simpel, koffie/thee/water, stukjes watermeloen, roerei (op zn mexicaans, echt gruwelijk lekker) en een paar zakken wit sandwich brood wat alleen te eten is als je het roostert (vandaar de twee broodroosters die er naast staan) te besmeren met roomboter en jam. Het is heel simpel, maar effectief ontbijten. Vooral als je in je achterhoofd houd dat er in Mexico niets zo iets bestaat als etenstijd, het is hier altijd tijd om te eten, en dat doen mensen dus ook de hele dag. Een licht ontbijt is dus aan te raden, want je wil niets missen van wat je allemaal kan proeven hier. Goed, dat was een zijspoor. Niels melde zich ook al vrij snel aan het ontbijt en we hebben samen Luis opgewacht, die we om half 11 weer zouden ontmoeten bij ons hostel. Luis heeft ons het centrum mee in genomen, het historische centrum van Mexico is om de hoek van het hostel, of eigenlijk om alle hoeken, we zitten er midden in. Na een kartier slenteren vraagt luis of we al hebben ontbeten, en als we bevestigend antwoorden kijkt hij enigzins beteuterd, hij heeft dus duidelijk nog niet gegeten en iegenlijk wel trek, maar gaat dat zeker niet toegeven. Dus sleteren we verder door de straten van het kleur en geurrijke Mexico City, overal vind je op straat kraampjes met etenswaren die in kleur en verscheidenheid net zo ontelbaar zijn als de mensen in de stad. We mogen niet van de straatkraampjes eten, de kans dat je er ziek van word is heel groot en dat is zonde als je maar zo weinig tijd hebt in een land. Maar ik baal er van, het ziet er allemaal vreemd en lekker uit, het ruikt overal naar kruiden en vlees wat word bereid. Maar ik zie het ook niet echt zitten om een week met diaree plat te liggen dus ik houd me in. Het is niet alsof Mexico niet genoeg eettentjes zou hebben ook ^^ Tegen half twaalf komen we voorbij een van de mooiste panden aan deze straat, er is een restaurant keten in gevestigd en Luis stelt voor om hier te lunchen, het interieur van dit pand is fantastisch, grote koloniale ruimte met lambrisering op zn spaans, muurschilderingen, lantaarns en alles in stijl. Het eten was ook zeker niet slecht en het beste was zonder twijfel de fruitsmoothies die je hier kunt krijgen. Na het eten gaan we weer verder op pad langs de bezienswaardigheden die we kunnen bewandelen, het operahuis, het grote postkantoor en nog een aantal andere gebouwen. Mexico City is druk vandaag, op zondag zijn de meeste mensen vrij en die trekken dan ook de stad en de parken in.Onderweg scoren we nieuwe telefoons en simkaarten, het is goedkoper en de meeste mensen hier hebben ook geen keus omdat ze geen bereik hebben met hun Europeese telefoons, de bandbreedte is anders in de Amerika's. Al wandelend komen we uit bij de parkeergarage waar Luis zn auto staat, hij heeft ons vervolgens een paar uur rond gereden door Mexico City, het economische district, de rijke wijk, de arme wijk, uitzicht over de valei waarin Mexico City ligt, de UNAM(een van de universiteiten van Mexico City) en vraagt ons uiteindelij waar we heen willen. Rodrigo heeft me aangeraden een van de meer boheemse wijken in te gaan, en dus rijd Luis ons naarcoyaocan , het vinden van een parkeerplek is bizar moeilijk want het is ontzettend druk. Iedereen rijd rondjes om het centrale plein van Coyoacan heen tot ergens iemand weg rijd, een bizar tafereel. Parkeergarages zijn in dit deel van de stad eigenlijk achtertuinen die voorzien zijn van beton, je laat je auto bij de poort achter en de beheerder parkeert jou auto voor je. het is onmogelijk hoe vol het hier staat en als iemand zn auto wil hebben is het niet ongebruikelijk dat de helft van de ander auto's verreden moet worden (ik geloof dat er zo'n spelletje is waarbij je ook auto's moet ' uitparkeren' en dat is vergeleken bij de realiteit hier echt een eitje) Maar het moet gezegd, de aanhouder wint en we vinden een plek voor de auto. Coyacan is een prachtige wijk, het is eigenlijk een dorpje wat is opgeslurpt voor Mexico City. De gebouwen zijn hier laag en het voelt inderdaad eerder als een klein dorp met een centraal plein met een park en een fontein. We halen iets te drinken en genieten van een wandelingetje in dit mooie stukje stad, het is wel jammer dat we ons nu realiseren dat we ook alweer moeten gaan. Geerte zal zo aankomen op het vliegveld en we gaan haar ophalen. Dus we kunnen weer terug in de auto en terug naar de buitenwijk waar de airport is. Geerte dr vlucht heeft vertraging en dus zijn we ruim op tijd, als ze aan komt is het 5 voor 7 en om kwart voor 8 is ze dan ook door de douane. Iedereen is gaar van een dag rondslenteren of een lange vlucht maken en we hebben allemaal wel trek in iets te eten. Luis neemt ons mee naar de andere boheemse wijk en brengt ons bij een heel klein intaliaans restaurantje, we eten daar heerlijk en dan is het tijd om terug te worden gebracht naar het hostel. Iedereen (mij uitgezonderd) is ontzettend moe en toe aan slaap. Tegen elf uur zijn we denk ik weer terug, Geerte duikt lekker onder de wol en ook Niels gaat wat welverdiende rust inhalen. Ik heb besloten dat ik de dag wil afsluiten met een koud corona'tje en loop naar de balie beneden, biertje in de hand loop ik de lounge van het hostel in en laat me daar in een van de stoelen vallen, tussen op dat moment 3 andere mensen. Binnen no time zijn we aan het praten over waar iedereen vandaan komt, waar iedereen geweest is en waarom en belangrijker dan dat alles is eten. Deze drie mannen zijn een Canadees Paul, een Fransoos Fabrice en een Mexicaan Egual, we worden later bijgevallen door de Argentijnse Santiago. Van het een komt het ander en zo ineens gaat Paul voor ons koken in Oaxaca, en bied Santoago aan om samen te koken in het hostel morgen. Needless to say word het laat, maar dit is waar ik zo veel energie uit haal, spontaniteit, nieuwe mensen, nieuw land, leuke gesprekken, reisverhalen. Dus tegen een uurtje of half 4 ga ik toch maar eens slapen. Het slapen was wederom koud, en dus ook niet zo lang. Om 7 uur er weer uit en douchen, als snel gevolgd door Geerte. We gaan na het douchen even de stad in, geld halen en water kopen. Het is heerlijk om zo met zn twee even door de straatjes te gaan en je ogen uit te kijken. Als we terug komen kunnen we aan het ontbijt, Santiago en Egual schuiven aanen ook Nielskomt ontbijten. We moeten een plan voor vandaag ...wat gaan we doen? Santiago raad ons een museum aan wat om de hoek is, in een van de regeringsgebouwenen het is gratis. Ook raad hij de grote markt aan. Dus we gaan op weg, het museum blijkt dicht, dus we besluiten terug te lopen naar het hostel, we verdwalen en slechter een blok of 4 om het hostel heen. Onderweg duiiken we boekwinkeltjes in, verbazen we ons over verkeer, de kleine Mexicanenen de relatieve rust op straat. Bijna bij het hostel vinden we ook voor Geerte een simkaart, en in het hostel ontmoeten we Sebastian, een Zweed. Hij is ook op zoek naar een simkaart, dus loop ik samen met hem de straat even over. Bij terugkomst bied Santiago aan ons naar een heel locaal, echt mexicaans restaurantje te nemen in de straat achter ons hostel. Sebastian sluit zich aan en dus gaat de groep op weg. Het restaurant is een krot, het is klein en smal en vol, maar omdat ze Santiago kennen worden we naar boven gebracht, het is niet echt een verdieping, meer een soort van houten vlonder maar we hebben uitzicht op de straat door het gaas en het eten was we krijgen is bijzonder goed van smaak, en achterlijk goedkoop. 3 gangen en een drankje kost ons 43 pesos, een euro is 16 pesos, do the math. Na het eten besluiten we naar de markt te willen, inkopen doen voor het kopen vanavond, maar ook gewoon kijken hoe het daar is. De markt schijnt gigantisch te zijn, overdekt en met heeeeeeeel veel kraampjes dicht op elkaar waar ze vanalles verkopen. Het duurt even om alles uitgedacht te krijgen maar we gaan met zn 4 op pad. Sebastiaan inbegrepen. Onderweg weet ik de laatste plaats in onze bus te verkopen, het hostel bied een bus service aan die je hier bij het hostel op haalt en in Oaxaca bij het hostel daar af zet, maar er moeten minimaal 6 mensen mee rijden. Onze groep is 5 dus we hadden met zn allen ieder 100 pesos in kunnen leggen en gaan, maar het is veel leuker om de plek te kunnen slijten aan deze gezellige Sebastian.

Vliegen is snel, en valium onstpannend

Ik zit in Mexico City Hostel achter de publieke pc.

Dus ja ik ben heelhuids aangekomen, en alles is goed gegaan, ook al was dat hier en daar kantje boord...

De vlucht van Amsterdam naar Washington stond me tegen, ik was nerveus om het vliegtuig in te gaan maar maakte me vooral druk over hoe ik in gods naam door al die uren heen moest komen!

Toen ik zag met welk vliegtuig we vlogen voelde ik me eigenlijk wel beter, geen idee waarom, maar ik wilde wel instappen. Het hele toestel zat volen dus mocht ik mijn plek innemen tussen twee andere passagiers. Aan de raamzijde zat een Amerikaanse man van een jaar of 46 en aan de gangpadzijde zat een vrouw van ongeveer dezelfde leeftijd van Frans-Zweedse komaf.

Zoals me was geinstrueerd had ik braaf een valiumpje ingenomen een uurtje van te voren en ik had het idee dat het dus wel moest gaan werken zo. Aangezien we nog een eind moesten taxien had ik mooi even de tijd om me aan mijn directe medepassagiers voor te stellen (voor ik wit weg trek en erg stil word)¨en ik dat resulteerde in een gesprek van 4 uur met de Amerikaanse Bob, hij mocht een beetje de vaderfiguur uithangen en dat deed ie goed. Hij was ontzettend rustig en onze gesprekken interessant, dus elke keer als ik paniekvlinders voelde hoefde ik alleen maar even op zij te kijken voor de bevestiging dat alles ok was. Na de 4 uur praten ging de valium echt werken en vielen mn oogjes een beetjedicht. Bob en ik hebben dus maar pauze genomen van onze gesprekken en beide een filmpjeopgezet.

Het was ook echt wel een state of the art vliegtuig met opelke stoeleen interactief scherm waarop je spelletjes kon spelen, films en series kijken, de vluchtroute volgen en zo nog watdingen.

Filmpje kijken resulteerdevoor mij deels in knikkebollen, waaropBob zn hoofdkussentje uitleende en ik hernia vrij verder kon doezelen. Stel je voor, ik, doezelend, in een vliegtuig! Valium is echt welgoed spul.

Toen het einde van devlucht naderde hebben Bob en ik nog maar even geconverseerd,ik ben blij hem te hebben ontmoet, een liefdevol en aangenaam mens. De landing was vrij heftig met turbulentie maarik ben er achter dat ikveeeeeeeeeel beter ben in bejuweled spelen als ik onder druk sta, dus we hebben hetoverleefd.

Vliegtuig uit en afscheid nemen van Bob, ik voelde meduidelijk minder blij dat ik nu zonder hem verder moest vliegen, maar het moest wel goed komen. Niels (studiegenootje) zat uiteindelijk toch wel bij mij in hetvliegtuig en dus heb ikhem maar even opgewacht voor de transfer.

We hadden ruim 2 uur de tijd om over te stappen van het ene in het andere vliegtuig, en dat zou ookduidelijkeen minder groot probleem zijn als jeniet eerst je bagage op hoeft te halen om m opnieuwte laten controleren en vervolgens weer in kan laten pakken. Mja, American policy, what can I say.

De rij voor de paspoortcontrole was waanzinnig lang, we hebben ruim anderhalf uur in de rij gestaan, echt belachelijk. Vervolgens moet je een formuliertje invullen met alle dingen die je bij je hebt aan etenswaar en grond en zaden e.d.ik had niets om aan te geven aangezien ik mn Oma's chocoladeal lang had opgedeeld tussenmede passagiers en mijzelf, en ik daarnaastvan mening ben dat ik ze geen reden tot vermoedens wil geven, dus de kaugom die ik bij me had heb ik gewoon verzwegen. Nou is dat natuurlijk een risico, want als ze dat vinden en je hebt t niet opgegeven en ze vertrouwen het niet....ja dan gaje jevlucht wel missen ja.

Status[ Vlucht Washington-Mexico City vertrekt 17:15, ze sluiten de gate 17:05, het is nu 16:55 en we moeten langs de mensjes die de invoerings-papiertjes na kijken.

Niels heeft in tegenstelling tot mij het zekere voor het onzekere genomen en heeft allesopgegevenwat hij bij zich heeft aaneten, waaronder Bifi worstjes, en daar gaat het mis, want die willen ze wel eerst even zien voor hijdoor mag lopen.Uiteraardloop ik mee. Niels mag de koffer open trekken om de worstjes te gaan zoeken, enNiels zoekt, en zoekt, en zoekt, maar er zijn geen worstjes, dan moet zijn koffer door descanner, en zijn tassen, en die van mij ook? Enmeneer de douanier helptNiels nogmaals met de koffer over hoop trekken. Niets gevonden. Nou toe maar, uiteindelijk krijgen we accoordverder tegaan. We gooienonze tassen op de sorteerband en op hetmoment dat webeginnen met rennen naar degate (17:10) word omgeroepen dat de laatste mensen voor de richtingMexico zich nu echt daar moetenmelden. Hijgend, gestressed, zonder valium ingenomen, met onwijze hoofdpijn strompel ik het vliegtuig in.

Opluchting overheerst, we hebben het gehaald! toch geen vertraging! Maar de vlucht is minder aangenaam dan deeerstevlucht. Het is een kleiner toestel, en zelfs ik heb beenruimte te kort. Er zijn hier wel video schermen aanwezig maar per 4 rijen eentje die aan het plafond hangt, niet zo luxe dus.Daarnaast ben ik nu ingevouwen tussenNiels en een dronken Mexicaan die kennelijk ook last heeftvanvliegangst. De kers op de taart ishet weer, Stralende zon in Washington en blauw lucht, maar binnen no time vliegen we dewolkenin en de vlucht laat zich kenmerken doorde omschrijving 'bumpy ride'. Wederom heeft de valium uitkomst geboden, ik heb het grootste gedeelte van de reis met mn ogen dicht in de stoelgelegen, om de een of andere reden in staat om veelal te negeren datik in een vliegtuig zat. Ideaal.

Aanvliegen boven Mexico City in het donker is prachtig, de stad in niet overal even goed verlicht en dat geeft een heel mooi plaatje. Uiteraard ishet ook plek van bestemming en daar word ik ook wel blij van. Na de paspoort controle en het ontvangen van een touristen visum gaanNiels en ik op zoek naar onze bagage. En het laat zich raden, die is niet mee gekomen. Maar die word morgen wel bij ons hostel afgeleverd, nou die enedag kan ik nog wel zonder.

Buiten de termindalworden we opgewacht door de twee Mexicanen die Rodrigo voor ons geregeld heeft, zerijden ons naar het hostel waar we even inchecken en danmet zn allennog even een snackje gaan eten. Dus het eerste Mexicaanse eten isook al binnen! En was duidelijk lekker.

Nu misschien toch maar eens naar bed, het is hierook al diep in de nacht. Morgen om half elf weer meeten met Luis, hij gaat ons de stad laten zien, en Geerte komt morgen avond aan!Zin in :)

Ik voel me ontzettend bevoorrecht enben daar zo mee in mn nopjes dat ik niet eens merk dat ik duizeligben van de vermoeidheid. Gewoon maar eens gaan slapen denk ik.

ZZzz....

Vliegen is snel, en valium onstpannend

Ik zit in Mexico City Hostel achter de publieke pc.

Dus ja ik ben heelhuids aangekomen, en alles is goed gegaan, ook al was dat hier en daar kantje boord...

De vlucht van Amsterdam naar Washington stond me tegen, ik was nerveus om het vliegtuig in te gaan maar maakte me vooral druk over hoe ik in gods naam door al die uren heen moest komen!

Toen ik zag met welk vliegtuig we vlogen voelde ik me eigenlijk wel beter, geen idee waarom, maar ik wilde wel instappen. Het hele toestel zat volen dus mocht ik mijn plek innemen tussen twee andere passagiers. Aan de raamzijde zat een Amerikaanse man van een jaar of 46 en aan de gangpadzijde zat een vrouw van ongeveer dezelfde leeftijd van Frans-Zweedse komaf.

Zoals me was geinstrueerd had ik braaf een valiumpje ingenomen een uurtje van te voren en ik had het idee dat het dus wel moest gaan werken zo. Aangezien we nog een eind moesten taxien had ik mooi even de tijd om me aan mijn directe medepassagiers voor te stellen (voor ik wit weg trek en erg stil word)¨en ik dat resulteerde in een gesprek van 4 uur met de Amerikaanse Bob, hij mocht een beetje de vaderfiguur uithangen en dat deed ie goed. Hij was ontzettend rustig en onze gesprekken interessant, dus elke keer als ik paniekvlinders voelde hoefde ik alleen maar even op zij te kijken voor de bevestiging dat alles ok was. Na de 4 uur praten ging de valium echt werken en vielen mn oogjes een beetjedicht. Bob en ik hebben dus maar pauze genomen van onze gesprekken en beide een filmpjeopgezet.

Het was ook echt wel een state of the art vliegtuig met opelke stoeleen interactief scherm waarop je spelletjes kon spelen, films en series kijken, de vluchtroute volgen en zo nog watdingen.

Filmpje kijken resulteerdevoor mij deels in knikkebollen, waaropBob zn hoofdkussentje uitleende en ik hernia vrij verder kon doezelen. Stel je voor, ik, doezelend, in een vliegtuig! Valium is echt welgoed spul.

Toen het einde van devlucht naderde hebben Bob en ik nog maar even geconverseerd,ik ben blij hem te hebben ontmoet, een liefdevol en aangenaam mens. De landing was vrij heftig met turbulentie maarik ben er achter dat ikveeeeeeeeeel beter ben in bejuweled spelen als ik onder druk sta, dus we hebben hetoverleefd.

Vliegtuig uit en afscheid nemen van Bob, ik voelde meduidelijk minder blij dat ik nu zonder hem verder moest vliegen, maar het moest wel goed komen. Niels (studiegenootje) zat uiteindelijk toch wel bij mij in hetvliegtuig en dus heb ikhem maar even opgewacht voor de transfer.

We hadden ruim 2 uur de tijd om over te stappen van het ene in het andere vliegtuig, en dat zou ookduidelijkeen minder groot probleem zijn als jeniet eerst je bagage op hoeft te halen om m opnieuwte laten controleren en vervolgens weer in kan laten pakken. Mja, American policy, what can I say.

De rij voor de paspoortcontrole was waanzinnig lang, we hebben ruim anderhalf uur in de rij gestaan, echt belachelijk. Vervolgens moet je een formuliertje invullen met alle dingen die je bij je hebt aan etenswaar en grond en zaden e.d.ik had niets om aan te geven aangezien ik mn Oma's chocoladeal lang had opgedeeld tussenmede passagiers en mijzelf, en ik daarnaastvan mening ben dat ik ze geen reden tot vermoedens wil geven, dus de kaugom die ik bij me had heb ik gewoon verzwegen. Nou is dat natuurlijk een risico, want als ze dat vinden en je hebt t niet opgegeven en ze vertrouwen het niet....ja dan gaje jevlucht wel missen ja.

Status[ Vlucht Washington-Mexico City vertrekt 17:15, ze sluiten de gate 17:05, het is nu 16:55 en we moeten langs de mensjes die de invoerings-papiertjes na kijken.

Niels heeft in tegenstelling tot mij het zekere voor het onzekere genomen en heeft allesopgegevenwat hij bij zich heeft aaneten, waaronder Bifi worstjes, en daar gaat het mis, want die willen ze wel eerst even zien voor hijdoor mag lopen.Uiteraardloop ik mee. Niels mag de koffer open trekken om de worstjes te gaan zoeken, enNiels zoekt, en zoekt, en zoekt, maar er zijn geen worstjes, dan moet zijn koffer door descanner, en zijn tassen, en die van mij ook? Enmeneer de douanier helptNiels nogmaals met de koffer over hoop trekken. Niets gevonden. Nou toe maar, uiteindelijk krijgen we accoordverder tegaan. We gooienonze tassen op de sorteerband en op hetmoment dat webeginnen met rennen naar degate (17:10) word omgeroepen dat de laatste mensen voor de richtingMexico zich nu echt daar moetenmelden. Hijgend, gestressed, zonder valium ingenomen, met onwijze hoofdpijn strompel ik het vliegtuig in.

Opluchting overheerst, we hebben het gehaald! toch geen vertraging! Maar de vlucht is minder aangenaam dan deeerstevlucht. Het is een kleiner toestel, en zelfs ik heb beenruimte te kort. Er zijn hier wel video schermen aanwezig maar per 4 rijen eentje die aan het plafond hangt, niet zo luxe dus.Daarnaast ben ik nu ingevouwen tussenNiels en een dronken Mexicaan die kennelijk ook last heeftvanvliegangst. De kers op de taart ishet weer, Stralende zon in Washington en blauw lucht, maar binnen no time vliegen we dewolkenin en de vlucht laat zich kenmerken doorde omschrijving 'bumpy ride'. Wederom heeft de valium uitkomst geboden, ik heb het grootste gedeelte van de reis met mn ogen dicht in de stoelgelegen, om de een of andere reden in staat om veelal te negeren datik in een vliegtuig zat. Ideaal.

Aanvliegen boven Mexico City in het donker is prachtig, de stad in niet overal even goed verlicht en dat geeft een heel mooi plaatje. Uiteraard ishet ook plek van bestemming en daar word ik ook wel blij van. Na de paspoort controle en het ontvangen van een touristen visum gaanNiels en ik op zoek naar onze bagage. En het laat zich raden, die is niet mee gekomen. Maar die word morgen wel bij ons hostel afgeleverd, nou die enedag kan ik nog wel zonder.

Buiten de termindalworden we opgewacht door de twee Mexicanen die Rodrigo voor ons geregeld heeft, zerijden ons naar het hostel waar we even inchecken en danmet zn allennog even een snackje gaan eten. Dus het eerste Mexicaanse eten isook al binnen! En was duidelijk lekker.

Nu misschien toch maar eens naar bed, het is hierook al diep in de nacht. Morgen om half elf weer meeten met Luis, hij gaat ons de stad laten zien, en Geerte komt morgen avond aan!Zin in :)

Ik voel me ontzettend bevoorrecht enben daar zo mee in mn nopjes dat ik niet eens merk dat ik duizeligben van de vermoeidheid. Gewoon maar eens gaan slapen denk ik.

ZZzz....

Het is natuurlijk ook wel veldwerk

Dit is em dan, het uitprobeersel, kijken of mn Asus samen wil werken met deze site. Als het niet werkt denk ik dat het aardig stil blijft op het logje. M'n buik kriebelt nu bijna constant, het leid echt onwijs af, maar maakt me ook wel blij. Reiskriebels overtreffen elke vorm van stress die ik zou moeten voelen over schooldingen die ik nog moet inleveren of regelen, dat is niet verstandig maar wel aangenaam. Raar is ook dat ik op school aan mn blog zit te schrijven, maarja je wil iets doen als je al 3 uur zit te wachten op hulp bij het schrijven van je plan. Tijdens het wachten dacht ik heel bijdehand wel vast verder te kunnen schrijven aan mn stuk, maar de samenwerking tussen polaris en office is zeker geen liefdesrelatie, resulterend in het verlies van al mn aanpassingen. Het mooiste is dat deze les eigenlijk al is afgelopen, ik eigenlijk pauze heb, en zometeen weer in de volgende les moet verschijnen, en ik denk dat de docent mij met net niet meer kan helpen voor de tijd op is. In dat geval had ik beter aan een pc kunnen gaan zitten werkenin de hoop zelf toch nog iets nuttigs te produceren...kak Er is veel te zeggen voor pro-actief zijn. Vanavond ga ik met de hele Mexico groep eten bij de Mexicaan in Nijmegen, dat is vast lekker en gezellig. Maar stiekem heb ik er niet te veel zin in, ik moet dat werkplan nog af maken...rugzak pakken, mn hoofd niet verliezen in de tussentijd. Ohja, daar is weer een golf reiskriebels, chill Lieverds, ik maak me nergens druk over ^^ Ik ga regen inruilen voor zon